Na raka piersi hormonozależnego zachorowałam w 2008 r. w wieku 28 lat, krótko po moich zaręczynach. Przeszłam mastektomię, chemioterapię, radioterapię oraz hormonoterapię.

Z narzeczonym chcieliśmy mieć dom i trójkę dzieci. Choroba zburzyła te plany, a niestety nikt nie poinformował nas o możliwości zabezpieczenia płodności. Próbowałam dowiedzieć się, czy po leczeniu będę mieć szansę na dzieci, ale nikt nie dawał nam nawet cienia nadziei. Ze wszystkich źródeł słyszałam, że mam zapomnieć o dzieciach, że jeśli nie jestem bezpłodna po chemioterapii, to po hormonoterapii na pewno będę. Od 2010 r. byłam wprowadzona farmakologicznie w stan menopauzy. W listopadzie 2013 roku, podczas kolejnej wizyty u ginekologa, po raz kolejny usłyszałam tę samą mantrę: „Nie ma szans na dzieci, poziom hormonów jest zerowy, zarodek nie ma najmniejszych szans na zagnieżdżenie się w macicy. Proszę rozważyć adopcję”. Ta rozmowa była dla mnie jak gwóźdź do trumny. Pogrzebałam na zawsze myśli o dziecku. Tak bardzo uwierzyłam lekarzowi w tę moją bezpłodność, że odpuściłam wszystko i na początku stycznia dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Lekarze wpadli w przerażenie, sugerowali aborcję, straszyli zagrożeniem życia mojego, dziecka. Straszyli wszystkim, czym się dało. A ja to dziecko pokochałam od drugiej kreski na teście. Czułam, że to jakiś niesamowity cud, w którym uczestniczę.

Moja ciąża była trudna. Nasz synek urodził się w 30-tym tygodniu ciąży, ważył 1000 gr, dostał 7 punktów. Spędził 2 miesiące na oddziale intensywnej terapii noworodka, ale dziś jest zdrowym, radosnym, przeuroczym dzieckiem. Moim Cudem.

W 2017 r. zaczęliśmy myśleć o drugim dziecku. Z jednej strony nie chcieliśmy ze strachu zamknąć się na drugie dziecko, z drugiej strony nie chcieliśmy lekkomyślnie narażać się na nawrót choroby. Na szczęście od 2008 r. sytuacja pacjentów onkologicznych bardzo się zmieniła na lepsze. Powstało wiele fundacji, w tym moja ukochana – Rak’n’Roll. Wygraj Życie! ze swoim programem Boskie Matki. Dzięki temu programowi miałam dostęp do lekarzy, którzy przeanalizowali z nami moją sytuację zdrowotną, wytłumaczyli, że ciąża nie oznacza nawrotu raka. Pod nadzorem lekarzy przerwałam hormonoterapię i zaszłam w kolejną ciążę. Tym razem mój synek dostał 10 punktów. Jest zdrowym chłopcem, tylko bardziej rozrabia niż ten pierwszy. Ja po porodzie wróciłam do hormonoterapii.

Dziś mam 42 lata. Mam dwóch synków w wieku 8 i 4 lat. Wszyscy jesteśmy zdrowi i szczęśliwi.

Kiedy zachorowałam, myślałam, że umrę. Dziś wiem, że rak, to choroba, jak każda inna. Nie oznacza, że się umrze. Można żyć i dzielić się życiem z innymi. Wiem jednak, że dużo łatwiej jest iść przez leczenie kiedy się wie, że nasze marzenia mają szansę się spełnić, dlatego pamiętajcie o tym żeby rozmawiać z lekarzami o zabezpieczaniu płodności przed rozpoczęciem leczenia.

Trzymam kciuki za wszystkich, którzy dziś mierzą się z podobnymi dylematami. Nie bójcie się.

Choroba nowotworowa przyszła do mnie w momencie, kiedy podjęliśmy z mężem decyzję, że będziemy w niedługim czasie starać się o drugie dziecko.

Dlatego też jednym z pierwszych pytań i wątpliwości była kwestia czy będę mogła mieć jeszcze dzieci. Całe szczęście lekarze z którymi miałam do czynienia w fazie diagnostyki również zapytali o moje plany prokreacyjne. Wspomnieli o możliwości zachowania płodności przed chemią, jednak nie byli w stanie wskazać mi gdzie i jak to zrobić.

Zaczęłam intensywnie szukać informacji w internecie. Nie znalazłam zbyt wiele. Pięć lat temu mało gdzie pisano o oncofertility. Trafiłam do klinki niepłodności. Po dwóch wizytach w końcu trafiłam na lekarza, który wiedział jak można mi pomóc. Pobrano mi oocyty.

W momencie, kiedy byłam poddawana tym wszystkim procedurom nie byłam na 100% pewna czy będę chciała mieć jeszcze dziecko po leczeniu. Coraz bardziej do mnie docierało co to jest rak. Strach o życie, strach o moją córkę. Jednak to zabezpieczenie płodności dało mi wewnętrzny spokój i zostawiło otwartą drogę jeżeli w przyszłości będę chciała zdecydować się na drugie dziecko.

Często ludzie po chorobie onkologicznej zmieniają swoje myślenie. Pewne rzeczy dostrzega się bardziej, mocniej. Ja zrozumiałam, że to moja rodzina, dziecko dają mi największą satysfakcję. Choćbym nie wiem co zrobiła to każdy „mały” sukces mojej córeczki i tak to wszystko przebija. To ona daje największe szczęście, radość w naszym domu. Dlatego też postanowiliśmy z mężem, po konsultacji z profesorem onkologii, który zezwolił na przerwę w leczeniu, że rozpoczniemy wkrótce starania o drugie dziecko. Bardzo dużo czytałam na ten temat, analizowałam badania, z których wynikało, że ciąża nie zwiększa ryzyka przerzutów. To dodatkowo upewniło nas w decyzji.

Wiele osób odradzało nam ten pomysł, mówili byśmy się skupili na dziecku, które mamy. Ale ja czułam, że nasza rodzina jest niekompletna. Nie chciałam, by strach decydował o moim życiu. Musiałam odstawić leczenie hormonalne i z utęsknieniem czekałam na powrót miesiączki. Jeszcze chwila na oczyszczenie organizmu, badania i dostaliśmy od ginekologa zielone światło na starania.

Bardzo szybko zaszłam w ciążę naturalnie. Wszystko poszło tak jak sobie wymarzyliśmy. Zdrowa ciąża, wspólny mimo pandemii poród siłami natury. I niespodzianka – udało mi się wykarmić mojego synka jedną piersią. Moje ciało, choć zgotowało mi niemiłą niespodziankę w postaci raka i tak je kocham. Stworzyło nowego człowieka i wykarmiło go. Po roku kp musiałam z żalem odstawić synka od piersi i wrócić do leczenia.

Cieszymy się teraz życiem w czwórkę. Cieszę się, że rak nie odebrał mi marzeń i odwagi do ich realizacji.